Loslaten van zo’n kleine hummel valt niet altijd mee

De scholen zijn weer begonnen. Hier en daar zie je moeders die nog even onwennig zonder kind weer naar huis fietsen.

Column juffrouw Raadgever

Gelukkig het kind liet zich zonder al te veel dwang in de klas brengen. Het is ook wel aandoenlijk om te zien hoe klein ze soms nog zijn. Een knuffel stijf onder de arm geklemd. De mooie nieuwe tas, een rugzakje met een gelieft plaatje erop gekregen van opa en oma, hangt aan de kapstok. In de tas een stelletje schoon ondergoed, je weet maar nooit. Ze hebben nog even gezwaaid. De belofte; ik kom je straks weer ophalen, hangt nog in de lucht. Een van die jonge moeders is een van onze buurtjes. Het duurt dan ook niet lang of de bel gaat. Met een bedrukt gezicht komt ze binnen. Eerlijk ik had er al op gerekend; die komt straks naar hier. Eerder had ze al aangegeven dat ze er tegenop zag om in een leeg huis te komen. Eigenlijk niet zo gek. Dat de drie grotere kinderen weer naar school gingen was ze al aangewend. Maar deze kleine benjamin, een nakomertje, had ze eigenlijk nog wel graag een jaartje thuisgehouden. Zonder dat ze het in de gaten had was het dan alweer zover dat ook dit kind naar school moet. Om haar wat af te leiden kwebbel ik voor het vaderland weg. Ze is diep in gedachten en roert in haar kopje. “ Kwartje voor je gedachten ", zeg ik. Ze kijkt op haar horloge en zucht: “Het is gelukkig vandaag maar voor een halve dag. Nog een paar uurtjes en dan kan ik hem weer op halen. Gek eigenlijk het zal niet lang duren of we zijn er weer aangewend dat het hele stel 's morgens de deur uit gaat en nog gekker dan ben je soms blij dat het even rustig is. Wat zit ik me hier nou aan te stellen. Wat vind je ervan zullen we samen even richting de markt gaan. Wedden dat daar de helft van de moeders hun vertier zoekt vanmorgen. Even geen aandacht verdelen is ook wel weer fijn.

Tussen de kramen op de maandag markt is het druk. Zoals ze al voorspeld had. We komen heel veel bekende gezichten tegen. Overal staan groepjes vrouwen gezellig met elkaar te praten. En ja er wordt ook getroost. Ik kijk om me heen en voel een geluksgevoel door me heen stromen. Hier is de markt voor bedoeld. Mensen samenbrengen en ontmoeten. Misschien om vervolgens neer te strijken op een van de terrassen. De vrolijk gekleurde zomerse kleding maakt het allemaal nog gezelliger. Bij een van de kramen is het echt erg druk. De marktkoopman roept: “Kom dames, we hebben voor u brei- en borduurpakketten samengesteld in de meest verrassende kleuren en thema’s. Voor ieder wat. En nog belangrijker, te betalen. Kom kijken.” Deze uitnodiging laten we niet voorbijgaan. Nieuwsgierig geworden duwen we voorzichtig tegen onze voorgangers om ook een blik op de uitgestalde pakketten te kunnen krijgen. Het buurtje zegt, kijkend naar de inderdaad prachtige aanbieding, ik kan niet breien en borduren wordt het ook niet. Als ik bedenk dat ik straks het ritme in de huishouding weer te pakken heb, zou ik best tijd hebben om zoiets te maken. Stel je voor een zelfgemaakte trui voor een van de jongens. Dat is toch weer helemaal ‘in’. En dan tegen mij, hoeveel truien en borduurwerken heb jij wel niet gemaakt, dat moet ik toch ook kunnen leren.” Ja ze heeft gelijk mijn breisels en borduurwerken kan ik niet zomaar opnoemen. Het zijn er zo veel. Sommige heel bewerkelijk met ingebreide gekleurde bloemen en afgewerkt met borduursteken en kraaltjes. Ik vertel haar dat het soms jammer was dat het af was. Zo leuk vond ik het om eraan te werken. Nog leuker was om iemand er blij mee te maken. Want zelf was ik natuurlijk al ruim voorzien en afstand doen komt maar zelden voor. Toch heb ik laatst voor de inzamelingsactie een paar meegegeven in de hoop dat het vele werk ook gewaardeerd gaat worden. Ook hier dus een staaltje loslaten maar dan anders. En dan komt de vraag die ik diep van binnen al zag aankomen: “Heb jij tijd om me te helpen. Eerst iets eenvoudigs natuurlijk.” Met mijn toezegging gaat ze op zoek naar een pakket. Weer thuis bekijken we wat er in het pakket zit. Ze heeft een kleurige kindertrui uit gekozen. Alles zit erin. Zelfs de afwerknaald en regelteller. Dan vertel ik haar er eigenlijk verbaasd over te zijn dat zij niet kan breien. Daar had ik nooit bij nagedacht: “Eerlijk hoe kan het dat veel vrouwen geen idee hebben van handwerken. Wordt er op de scholen geen handwerklessen meer gegeven en waar zijn de moeders die dat toch aan hun dochters door moeten geven. Het blijkt dat het niet zo gewoon is. Met name in de herfstvakantie kwam de wolmand en de borduurzijde op de proppen en werden er met behulp van Oma/Beppe die kwam logeren en moeder poppenkleertjes gemaakt. Ook de verstelmand was een mooie start om te leren naaien. Oma/Beppe trok lijnen op papier en later krullen. Zonder draad in de naaimachine mochten we de lijnen volgen. De gaatjes moesten precies op de lijn. En ik zal je vertellen. Ze was heel streng. Van haar instructies heb ik later veel plezier gehad. En een heel fijne herinnering. Dus ik ga jou helpen, en met een blik op de klok, maar nu moet je spurten om die kleine van school te halen.” Verschrikt en dankbaar springt ze op. En weg is ze. Iedereen heel veel succes en plezier als je met een handwerkpakket thuis bent gekomen. Weet je het niet. Er is altijd wel een vrouw met wat ervaring in de buurt. Vraag het haar.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever