Kapmes blijkt reflectorband

"Net als ik mijn dienst aan het afronden ben komt er een oproep binnen. Of we naar een winkel willen gaan, waar iemand een man met een kapmes ziet lopen. Natuurlijk springen we gelijk op en rennen naar de auto. Mijn collega belt de melder en probeert een zo nauwkeurig mogelijke locatie van hem door te krijgen. Als we bij de winkel aan komen zien we geen man met een kapmes, of iets wat daar op lijkt. De melder geeft ons informatie. Hij zegt dat de man weg is gerend en nu onze richting op komt. Er rijdt nog een politieauto voor ons. Eindelijk zien we de man, springen uit de auto en de collega’s uit de voorste auto roepen: ‘Politie! Laat je handen zien! Op je knieën, liggen!’ De man luistert, gooit het voorwerp wat hij vast heeft van zich af en gaat op zijn buik liggen. De collega’s lopen naar hem toe en dan zien ze het voorwerp… Het is een reflectorbandje. Zo’n ouderwetse die je om je pols kunt klappen. De jongen blijkt aan het trainen te zijn, vandaar dat hij net ging rennen. Al gauw daalt de adrenaline en geven we aan de meldkamer door dat het loos alarm is."

"De jongen op de grond mag overeind komen en er wordt even met hem gesproken. Mijn collega gaat naar de melder toe om te vertellen dat het niet om een man met een kapmes gaat. Weer terug op het bureau bespreken we even kort hoe het allemaal gegaan is. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe snel we kunnen schakelen; van helemaal 100 procent in de adrenaline, naar 0 procent zodra we zien dat het loos alarm is.

De volgende dag heb ik een mailtje. De jongen wil naar het bureau komen, omdat hij toch wel onder de indruk was van de ‘aanhouding’. Hij wil graag in gesprek over hoe alles is verlopen. Ik bel hem op en maak direct een afspraak."

"Even later ben ik met de jongen en zijn vader in gesprek. De jongen zegt dat hij de situatie als best heftig heeft ervaren. Hij vindt het vooral heel jammer dat de politie geen excuses heeft gemaakt. Dat ben ik helemaal met hem eens. Ik leg de jongen uit hoe wij handelen en waarom wij dit doen. Dan bied ik namens de collega’s en mijzelf onze excuses aan. We hadden op dat moment moeten uitleggen wat we deden. En dat hebben we niet gedaan. Met wat meer begrip en wat rustiger, verlaat de jongen het bureau. Hij heeft in ieder geval een mooi verhaal om tijdens verjaardagen aan zijn vrienden te vertellen."