Als je maar lang genoeg wacht wordt oud vanzelf weer trendy

Zou het erfelijk zijn als iemand het leuk vindt om op zoek te gaan naar oude bruikbare spullen.

Spullen met een ‘verleden’ en die na een opknapbeurtje er weer pico bello uitzien. Soms zijn er meerdere personen in een familie die uren kwijt zijn bij de Kringloopwinkel. Zoals haar vader. Regelmatig bezocht hij de tweedehands markt. Onmiskenbaar met zijn hoed op en een sigaretje scheef in de mond. Hij kon aardig onderhandelen en scoorde regelmatig voor een ‘prikkie’ een door hem gewild artikel. Niet zelden verdween hij dan in het schuurtje en kwam met een mooi opgepoetst en hersteld ding er weer uit. Hij werd daarom wel eens Malle Pietje genoemd. Malle Pietje- Piet van Ekel geb. 1921. De vriend van Swiebertje uit de gelijknamige serie die uitgezonden werd door de NCRV in de jaren ’60 en ‘70. Malle Pietje had een ‘Antiekwinkeltje’ dat van beneden tot boven vol stond met afgedankte spullen. Hij kon echt alles gebruiken alleen kwam het er nooit van om er echt iets van te maken. Het leek een opeengestapelde chaos. Maar als een ‘klant’ hem om iets vroeg dan wist Malle Pietje met zijn sigaartje scheef in de mond, een verfrommelde hoed en opvallende kromme benen, het gevraagde, na enige tijd, luid mopperend, altijd wel met veel gerammel en gerommel achteruit de propvolle ruimte tevoorschijn te toveren. Dat leverde hilarische beelden op. De kijker genoot.

Vanmiddag neemt ze alle tijd om weer eens heerlijk door haar favoriete winkel te struinen. Eindelijk mag en kan het nu weer. Snuffelen mag je het ook noemen maar de geur van de binnen gebrachte oudere spullen hebben nu niet die geur waarvan je zegt; even heerlijk snuffelen. En daar loopt ze dan. Met mondkapje op, zomaar zonder afspraak, binnen. Daarstraks heeft ze eens even heel diep gezucht. Wat heeft ze dit gemist. Zonder doel gewoon kijken en nog eens kijken. En gek er is altijd wel iets wat ze weer gebruiken kan. In haar mandje, je gelooft het niet, liggen twee aardappelschilmesjes. Hoe het in vredesnaam mogelijk is, geen idee, maar die dingen zijn altijd kwijt. Helemaal niet ondenkbaar dat ze met de schillen regelmatig in de afvalbak belanden. Eén moment van niet opletten en foetsie. Zo moet ze ook regelmatig nieuwe theelepeltjes aanschaffen. En waar kun je dat het beste doen. Juist, bij de kringloopwinkel. En dan gebeurt het dat je zomaar dat ene verzilverde lepeltje, die je vroeger thuis ook altijd als jouw lepeltje beschouwde, tegenkomt in een grote bak. Die van de dierenbescherming met de kop van een herdershond. Helemaal donker van kleur maar daar kan een poetsbeurt veel aan veranderen. Heel wat jaren geleden wonnen ze dat lepeltje bij een hondenshow. De mooie bruine langharige Gordon Setter won weliswaar een poedelprijsje. Het verzilverde lepeltje kregen ze in een doosje mee naar huis. Heel lang heeft het als een trofee in de glazen kast gestaan. Uiteindelijk is het dan toch in het lepelvaasje beland en in gebruik genomen. Ineens was het weg. Misschien raar maar nu gaat hij weer mee naar huis als herinnering aan toen. Er zijn dus meer mensen die toen aan een hondenshow meegedaan hebben.

Eigenlijk zou je al je spullen die je ooit eens gekocht hebt en trendy waren moeten bewaren. Het kan je zomaar overkomen dat juist die spullen weer super in zijn. Lopend tussen de rekken, die in nette rijen in ruimte staan ziet ze overal herkenning. Zoals die rechthoekige roodoranje broodtrommel van Brabantia. Ja, die met drie bruine bloemen op de klep. Die had ma vroeger ook. Hoe kan het toch dat zoveel spullen gewoon na een aantal jaren ook weer in de winkel komen. Is het heimwee naar de huislijkheid van toen, de jaren ’20 tot ’70. In de reclame en de bladen zie je nu zo veel terugkomen. Dezelfde kleur, hetzelfde materiaal, misschien een tikkeltje aangepast wat betreft het model. Het heeft nu de naam Vinted, Old Lock of Retro. Nog net geen Antiek maar erg gewild. Veel nagemaakt dus ‘nieuw’ in de winkels met een prijskaartje dat er mag zijn. Maar best kans dat het na enig zoeken in de Kringloopwinkel ook nog wel te vinden is.

Verderop valt haar oog op een hele grote glazenvaas, onder in een rek. Als ze ernaar kijkt zegt een mevrouw achter haar. Hij is mooi maar die aanslag binnenin krijg je er nooit meer uit. Zij denkt; jawel hoor. Maar ik zeg niets, stel als ik haar vertel dat je met een flinke schep zout en een stevige lap en echt wel wat doorzetten, je het er echt wel uit krijgt. Nee, soms moet je het slim aanpakken en ook snel zijn. En ze pakt de vaas meteen uit het schap. Niet te veel willen helpen want voor je het weet gaat de ander er mee vandoor. Dus zegt ze hardop, en kijkt bedenkelijk naar de vaas in haar handen: “Tja, ik zou het moeten proberen”. De mevrouw loopt door. Zo, die gaat mee. Eigenlijk ziet ze hem al op haar tafel staan. Glanzend, met een klein laagje water en drie kleurige bloemen, op verschillende hoogtes afgesneden. Prachtig. En wat de Kringloopwinkel betreft. Zet mij ook maar af bij de ingang. De rest van de middag vermaak ik me wel. Zeker als ik besloten heb eens de boekenhoek in te duiken.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever