Wij zijn een ervaring ‘rijker’ maar ik wil het nooit weer meemaken

Heb je het niet gemerkt afgelopen zaterdagmiddag. Rond twee uur werd het ineens drukker rondom onze straat. Er stonden mensen op de uitkijk en iedereen praatte met elkaar.

Column juffrouw Raadgever

Even dacht ik hoezo dan. Niet veel later begreep ik dat wij gigantisch geholpen werden door de vrijwilligers van HZGV. Mag ik even bij je komen zitten?” Als ik opkijk zie ik haar staan. Het is duidelijk dat ze haar verhaal even kwijt moet. En natuurlijk mag ze bij me komen zitten. Ik kijk haar uitnodigend maar ook niet begrijpend aan: “Wat is HZGV?”

En dan vertelt ze; Het was zo’n zaterdag waarop ze van plan waren verschillende klusjes te doen. Eerst relaxed beginnen met uitslapen en ontbijt. Dat kwam er niet altijd van want; “er loopt namelijk bij ons in huis een zwarte viervoeter rond”, voegt ze er ter verduidelijking aan toe. Een schat van een beest die regelmatig de aandacht op eist. Nu na een best heftige periode van twee jaar opvoeden is hij aardig ingeburgerd. Het ritme van de dag zit er eindelijk in.

Het is kwart voor twee als de voordeurbel gaat. Niets bijzonders maar de hond is alert. Er wordt iets afgegeven. En dan bedenkt de baas om direct ook maar even de zakken uit de afvalbakken naar de container te brengen. Hij maakt de voordeur weer open en dan gaat het fout. Hij voelt langs zijn been de hond wegglippen. Met een grote sprong de parkeerplaats op en dan is hij al uit het zicht. Het eerste wat je voelt is angst. Hij zal toch niet onder een van de auto’s op de weg hiernaast rennen. En dan ga je zoeken, en fluiten en roepen. Na een half uur, nog geen hond te bekennen. Ja een buurvrouw heeft hem gezien. Toen ze hem riep was hij naar haar toegekomen. Maar diep in haar hart vindt ze hem doodeng en durfde hem niet vast te houden. Ze had graag geholpen. Dan besluiten ze het dierenasiel te bellen. Daar worden vaak gevonden honden naar toegebracht en dan merkt ze dat er direct meerdere hulptroepen worden ingeschakeld. Waaronder de dierenambulance die op haar beurt de in de omgeving actieve HZGV inlicht. Dat er een honden zoek groep bestond wist ze sinds kort. Een week geleden had ze gelezen dat de groep weken naar een hond had gezocht. Uiteindelijk kwam het verdrietige bericht dat ze gevonden was. Heel dicht bij huis maar helaas ze waren te laat. Stress, honger en dorst waren haar fataal geworden. Met dit in haar achterhoofd werd de angst er niet beter op. Ze was er misselijk van.

En toen waren daar al die mensen die gingen zoeken. Ook zij waren aan de app toegevoegd en konden doormiddel van het activeren van de locatie melder zien waar iedereen was. Echt geweldig wat die mensen doen. Ook Amvedi van de regio Barneveld werd ingelicht door een familielid. Dit is ook een groep vrijwilligers die, al sinds 1933 in heel Nederland, zich inzetten voor het zoeken naar vermiste dieren. Die trekken dus ook alles uit de kast om het dier zo snel als mogelijk is weer bij het baasje binnen de deur te krijgen. En ook Ede.nieuws.nl heeft op de site en Facebook de vermissing gemeld. En het had resultaat. Jack was richting het dorp gerend. De vinders vertelden dat ze hem hadden zien lopen. Hij bleek moe en verward. Ze hebben hem mee naar huis genomen en gezorgd dat hij rustig werd. Bij Amvedi hebben ze hem aangemeld. Na ruim tweeëneenhalf uur wisten ze waar hij was en konden ze hem weer ophalen. Zondag was hij nog helemaal van slag en heeft hij de hele dag liggen slapen. Hij had spierpijn in zijn poten. De sufferd. Gelukkig weer thuis. Ze zucht. En dan blijft het stil. Ook ik zeg even niets. Maar bedenk hoe geweldig is het dat mensen vrijwillig en met heel veel plezier net zo lang zoeken tot ze het vermiste dier hebben. En dat geen mogelijkheid over het hoofd wordt gezien. Ook mogelijke gevaren worden op allerlei manieren geprobeerd te voorkomen. Die vrijwilligers zijn echt onbetaalbaar.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever