Symfo Rock Night slaat spijker op z'n kop

VEENENDAAL - Symfonische progressieve rock is een hele mond vol om een muziekstijl te definiëren. Maar het dekt wel precies de lading waar het genre voor staat, want alles zit erin: rustig en druk, luid en zacht, langzaam en snel, zang en instrumentaal, ambacht en emotie. Dat bleek donderdagavond 31 januari in De Lampegiet bij het concert van Rock Symfo Night, waar de klassieke epics van weleer fantastisch uit de verf kwamen.

De achtkoppige Nederlandse band was met zorg samengesteld, met muzikanten die hun mannetje staan als het gaat om beheersing van het instrument. Dat is een voorwaarde om complexe en lange songs als ‘Cinema show’ van de band Genesis te spelen. Mooi hoe in dit nummer het eerste deel klein en breekbaar werd gehouden en hoe toetsenman Erik Laan later de weergaloze synthesizersolo van Tony Banks met verve bracht! Natuurlijk mocht ook ‘Firth of fifth’ van Genesis niet ontbreken, met veel ruimte voor de gitaarsolo (van levende legende Steve Hackett), gevoelig en ontspannen vertolkt door Roland van der Horst. Genoemde heren maken in de voetsporen van hun idolen overigens zeer verdienstelijke symfonische rock met eigen bands, respectievelijk Silhouette en Mangrove.

Fool's Overture

Het was een avondje nostalgie snuiven, met een publiek dat - grotendeels - in de jaren zeventig zelf tiener was. Een band als Supertramp was toen hot. Van deze formatie klonken de indrukwekkende songs ‘School’ (prachtige opening van de avond) en de verhalende kraker over de oorlog ‘Fool’s Overture’. Van stevig kaliber waren de geselecteerde nummers uit het oeuvre van Rush, beide van het album ‘Moving pictures’: ‘Tom Sawyer’ en het instrumentale spektakelstuk ‘YYZ’.

Tegenover dit geweld stond dan weer repertoire met een lichtvoetiger karakter, zoals het uiterst melodieuze ‘Turn of a friendly card’ van The Alan Parsons Project en ‘Humble Stance’ van Saga, of de sferische sound van de band Camel. Uiteraard mocht Pink Floyd niet ontbreken, met maar liefst drie songtitels. ‘Shine on you crazy diamond’ was uiteraard een zeer gelukkige keuze, terwijl de ballad ‘Wish you were here’ nota bene prijkt op nummer 5 van de Top 2000 Aller Tijden van eind 2018. En kun je beter afsluiten dan met ‘Comfortably numb’, een dreigende song die culmineert in weergaloos expressief bombast en een gitaarsoli van de bovenste plank, waarmee de twee gitaristen in de voetsporen stapten van David Gilmour.

Los Endos

De band verklaarde dat het lastig kiezen was uit het flinke Nederlandse repertoire. Opmerkelijk was vervolgens de keuze voor twee songs. Enerzijds prettig verrassend met muziek van Solution, waar de jonge saxofoniste/fluitiste in ‘Chappaqua’ haar hart op kon halen in prachtige partijen van deze fusionprog. Anderzijds was de keuze voor de rechttoe rechtaan poprock van Alquin zeer óngelukkig. Het was de enige smet op de avond. Hiervoor waren meerdere nummers van Earth & Fire of Kayak véél beter op z’n plaats geweest. Nu we toch kritische noten plaatsen…de drummer die enkele keren achter de drumkit stapte, bezit duidelijk niet het niveau van de andere acht leden. Merkwaardig waarom hij de drumpartijen niet gewoon over kan laten aan de uitstekende twee andere percussionisten, die samen nog eens los gingen in de instrumentale toegift ‘Los Endos’ van Genesis.

Opmerkelijk was dat de formatie King Crimson ontbrak in het geheel, terwijl er wel ruimte was voor de swingende jazz-rerelateerde muziek van de Italiaan Gino Vannelli. Dit was voorwaar geen straf, omdat menig progrocker ook sterk onder de indruk is van 'Brother to brother', het gekozen nummer dat bol staat van de afwisseling. De zangeres kon haar hart ophalen. Het was blasfemisch geweest als een aartsvader van de progrock niet van de partij was geweest: de legendarische groep Yes. Symfo Rock Night was in staat om de rollende groove van het prachtige ‘Yours is no disgrace’ te pakken. Mooi hoe ook de zangeres hier uitstekend in paste.

Na afloop bleven de muzikanten nog lang naborrellen met het publiek in de foyée en ook dat geeft een meerwaarde aan een avondje uit in De Lampegiet. Waar het geluid in de grote zaal weer om door een ringetje te halen was.